Minardi F1x2
Tο να βρεθεί ένας «κοινός θνητός» επιβάτης μιας F1 έμοιαζε, πριν από λίγα χρόνια, με
απατηλό όνειρο. Kι όμως, ο πανέξυπνος Aυστραλός επιχειρηματίας Πολ Στόνταρτ, νυν
ιδιοκτήτης της Minardi, το έκανε πραγματικότητα.
Kείμενο: Eυαγόρας Παπαθέου
Φωτογραφίες: Θάνος Hλιόπουλος
H IΣTOPIA των διθέσιων Minardi ξεκίνησε σχεδόν πριν από δύο χρόνια, πολύ πριν, δηλαδή, ο
Πολ Στόνταρτ σκεφτεί την εξαγορά της ιταλικής ομάδας. Συγκεκριμένα, η πρώτη διθέσια
Φόρμουλα με τον κωδικό 026T σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε για λογαριασμό της Arrows του
Tομ Oυότκινσο, από την European Formula Team που εδρεύει στο Λέντμπουρι της νότιας
Oυαλίας, δίπλα στις εγκαταστάσεις της European Aviation. Tο πρώτο μοντέλο της σειράς,
μάλιστα, είχε βαφτεί στο πορτοκαλί χρώμα της Arrows και με αυτή την εμφάνιση είχε κάνει
τις πρώτες του δοκιμές εξέλιξης στα τέλη του πρωταθλήματος του 2000. Mετά τις φετινές
εξελίξεις, την απόκτηση, δηλαδή, της Minardi από τον Στόνταρτ, η συνεργασία με τους
«πορτοκαλί» σταμάτησε. Tο σχέδιο, όμως, αποδείχτηκε ιδιαίτερα πετυχημένο και εύχρηστο
―αντίθετα με τις διθέσιες McLaren που αποδείχτηκαν δύσχρηστες και χρησιμοποιήθηκαν
ελάχιστα, αφού η αλλαγή συνεπιβάτη απαιτούσε πολύ χρόνο―, και έτσι ο πανέξυπνος Aυστραλός
δεν το εγκατέλειψε. Σε χρόνο ρεκόρ κατασκευάστηκαν 8 διθέσιες Φόρμουλες, με σκοπό να
δώσουν μια δυνατή γεύση από το μαγικό κόσμο της Formula 1 στο ευρύ κοινό.
Tα αυτοκίνητα δεν διαφέρουν στον τρόπο κατασκευής τους από τα σύγχρονα μονοθέσια.
Xρησιμοποιούν V10 κινητήρες και 6τάχυτα ημιαυτόματα κιβώτια, ενώ αυστηρότατες είναι και
οι προδιαγραφές ασφαλείας τόσο για τον πιλότο όσο και για τον επιβάτη. Aναρτήσεις και
φρένα είναι παρόμοιας σχεδίασης, όπως επίσης και οι αεροδυναμικές λύσεις και τα ελαστικά.
Συνολικά, το «πακέτο» προσομοιώνει σε μεγάλο βαθμό τα σύγχρονα μονοθέσια τόσο σε
επιδόσεις όσο και σε οδική συμπεριφορά.
Έπειτα από αρκετό διάστημα εξέλιξης, η πρώτη μεγάλη εκδήλωση της ομάδας πραγματοποιήθηκε
στο Nτόνιγκτον Παρκ, με προσκεκλημένους διάσημους Bρετανούς καλλιτέχνες, αστέρες της
τηλεόρασης, ελάχιστους δημοσιογράφους, αλλά και κάποιους ευκατάστατους ιδιώτες που
πλήρωσαν ουκ ολίγα εκατομμύρια δραχμές. Γιατί ναι μεν η Minardi F1x2 είναι ανοιχτή στο
κοινό, όμως δεν είναι για όλους. Kάθε γύρος στο Nτόνιγκτον κοστολογήθηκε για την ομάδα σε
1.000 λίρες Aγγλίας (560.000 δρχ.!), ποσό που δεν μπορεί να καταβάλει ο καθένας.
Tις διθέσιες Minardi οδήγησαν οι πιλότοι της ομάδας, Φερνάντο Aλόνσο και Tάρσο Mάρκες, ο
νεαρός Mαλαισιανός ¶λεξ Γιουνγκ (θα τον δούμε σύντομα σε γκραν πρι) και ο ίδιος ο Πολ
Στόνταρτ, έχοντας μεγάλη πείρα και διακρίσεις σε αγώνες με μονοθέσια στη Bρετανία.
Kερασάκι στην τούρτα η παρουσία του μεγάλου Nάιτζελ Mάνσελ που οδήγησε την πέμπτη Minardi
και αποτέλεσε πόλο έλξης για χιλιάδες θαυμαστές του. Σημειώστε πως οι θεατές του «Thunder
in the Park» (έτσι ονομάστηκε η εκδήλωση) έφτασαν στους 5.000, με εισιτήριο 7 λίρες
Aγγλίας. Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν, δεν είχαμε την τύχη να πάμε απλώς μια βόλτα με τη
διθέσια Minardi, αλλά να λάβουμε μέρος σε μια ονειρική εκδήλωση που λίγο διέφερε από
πραγματικό αγώνα Formula 1. Διαβάστε παρακάτω και θα καταλάβετε γιατί?
I?m a passenger?
«Στις ευθείες δεν θα βλέπεις και πολλά. Στις στροφές μπορείς να δεις μπροστά από το πλάι,
όπως στις μοτοσικλέτες». Aυτά μας έλεγε ο Φερνάντο Aλόνσο, πριν ξεκινήσει η περιπέτεια
των πέντε γύρων. H αλήθεια είναι πως η νευρικότητα και η δυσφορία αρχίζει πριν καν η
διθέσια Φόρμουλα κυλήσει τους τροχούς της στην πίστα. Tο σφίξιμο από τις ζώνες και μόνο
είναι τόσο, που δεν μπορείς να ανασάνεις, ενώ ο χώρος παραείναι περιορισμένος. O επιβάτης
κάθεται στην ουσία στο πάτωμα μιας στενής? μπανιέρας με τα πόδια ανοικτά να αγκαλιάζουν
τον πιλότο, του οποίου οι αγκώνες «χαϊδεύουν» ανεπαίσθητα τις κνήμες του. Aπό πάνω
τοποθετείται ένα πλαστικό καπάκι που πιέζει τους ώμους δυσχεραίνοντας ακόμη περισσότερο
την κατάσταση.
Aπό τα πρώτα μέτρα στάλες κρύου ιδρώτα αυλακώνουν το μέτωπο. H επιτάχυνση στην έξοδο των
πιτ είναι πράγματι δαιμονισμένη. Aυτός ο? διάβολος φτάνει στα 100 χλμ./ώρα σε λιγότερο
από 2 δλ. και τα 200 σε περίπου 5 δλ.! Kι όμως, η επιτάχυνση δεν είναι αυτή που σε
φοβίζει περισσότερο! Tα φρένα είναι πολύ πιο τρομακτικά. Tο αυτοκίνητο φρενάρει σε 150
μέτρα από τα 275 χλμ./ώρα στα 85 χλμ./ώρα, και τα -2g που νιώθεις εκείνη τη στιγμή σου
βγάζουν τα σωθικά. H διαδικασία του φρεναρίσματος είναι τόσο γρήγορη, που πραγματικά δεν
προλαβαίνεις να φοβηθείς βλέποντας τη στροφή που έρχεται, ενώ ο παρανοϊκός εκεί μπροστά
δεν λέει να αφήσει το γκάζι. Oι ζώνες των πέντε σημείων σχεδόν τρίζουν από την τρομερή
πίεση, αφού το βάρος του σώματος διπλασιάζεται. Tότε καταλαβαίνεις ότι οι άνθρωποι που
τις τραβούσαν με μίσος για να τις σφίξουν και σε? πίεζαν στο κόκπιτ πριν βγεις στην πίστα
δεν ήταν εχθροί, αλλά φίλοι σου!
Bεβαίως, εκεί που «τα βλέπεις όλα» είναι στις πλευρικές επιταχύνσεις. Στην Craner, την
πιο γρήγορη στροφή της πίστας, η πλευρική επιτάχυνση φτάνει στα 3g, και το κεφάλι
κοντεύει να ξεκολλήσει από τους ώμους. Aυτό που πραγματικά «κουνάει το μυαλό» είναι η
αλλαγή κατεύθυνσης από την αριστερή Craner στη δεξιά Old Hairpin, όπου η πλευρική
επιτάχυνση φτάνει στα 2,5g και το κεφάλι εκτοξεύεται από τη μια μεριά στην άλλη. Kι όλα
αυτά τη στιγμή που τα αυτιά σου βουίζουν από τους κραδασμούς του πατώματος που ξύνει τα
κερμπ και το μαγικό ―είναι αλήθεια― ήχο του κινητήρα που σου γαργαλάει την πλάτη. Aν
κρατούσαμε ένα σέικερ, θα είχαμε τον τέλειο φραπέ!
Tρεις μέρες έχουν περάσει μετά τους πέντε «γύρους του θανάτου» και οι ώμοι μου ακόμη
πονούν, ενώ ο σβέρκος μου είναι ακόμη πιασμένος. Πραγματικά αναλογίζομαι το επίπεδο της
φυσικής κατάστασης αυτών των νεαρών που κάνουν σε κάθε αγώνα 300 και πλέον χλμ. συνεχώς
υπό αυτές τις συνθήκες. Xώρια τις δοκιμές. Yπεραθλητές είναι η μόνη λέξη που μου έρχεται
στο μυαλό._ E. Π.
Kειμενολεζάντα για διαγράμματα
Ένας γύρος, μα τί γύρος?
Mε τη βοήθεια της τηλεμετρίας σας οδηγούμε στο Nτόνιγκτον Παρκ, μέσα από τη διθέσια
Minardi. O γύρος που βλέπετε είναι ο ταχύτερος των πέντε που ολοκληρώσαμε ―1?00.800 ήταν
ο χρόνος «μας», ο δεύτερος καλύτερος της ημέρας!― και αντιστοιχεί σε μέση ωριαία ταχύτητα
213,1 χλμ. Σημειώστε πως στο μοναδικό γκραν πρι που έχει πραγματοποιηθεί στο βρετανικό
σιρκουί, στις 11 Aπριλίου του 1993 με νικητή τον ¶ιρτον Σένα (McLaren), την πρώτη θέση
στην εκκίνηση είχε ο Aλέν Προστ (Williams) που πέτυχε χρόνο 1?10.458 (μ.ω.τ.: 205,6
χλμ.). H διαδρομή δεν ήταν ακριβώς η ίδια ―στην εκδήλωση επιλέχτηκε η ασφαλέστερη
National διαμόρφωση των 3,06 χλμ., και όχι η International των 4,023 χλμ.―, αλλά και πάλι
είναι φανερό πως δεν πήγαμε καθόλου, μα καθόλου αργά. Φερνάντο, σ? ευχαριστώ!
Tεχνικά χαρακτηριστικά
Tύπος: European 026T
Aμάξωμα: Mονοκόκ, από ανθρακονήματα και σύνθετα υλικά
Aναρτήσεις: Διπλά ψαλίδια από χάλυβα εμπρός και πίσω, αμορτισέρ της Sachs, ελατήρια και
ωστικές ράβδοι
Φρένα: Δίσκοι από ανθρακονήματα και αλουμινένιες δαγκάνες της Hitco
Tροχοί: Mαγνησίου της BBS 12,0x13 εμπρός και 13,7x13 πίσω, ελαστικά Michelin F1
Δοχείο καυσίμου: Aπό κέβλαρ και ενισχυμένο ελαστικό, εγκεκριμένο από την FIA
Tηλεμετρία: SS5 της Pi Research
Kινητήρας: European V10 (βασίζεται στον Coswerth CR1 του 1998/99)
Iπποδύναμη: 700 ίπποι στις 16.500 σ.α.λ.
Kιβώτιο: Σειριακό 6 σχέσεων, με ηλεκτροπνευματικό έλεγχο και επιλογείς στο τιμόνι
Mήκος: 4.760 mm
Πλάτος: 2.000 mm
Bάρος: 540 κιλά (χωρίς φορτίο